احمدی نژاد، رییس دولت‌های نهم و دهم از حسن روحانی رییس جمهور ایران خواسته که استعفا دهد. احمدی نژاد هم مانند هر فرد دیگری حق دارد از روحانی و دولتش گلایه کند. آن سال هایی که نمی شد به دولت و رئیس آن انتقاد کرد مدت هاست که سپری و پرونده هایی که دولت احمدی نژاد برای منتقدانش می ساخت، هم اکنون بخشی از تاریخ شده است.
احمدی نژاد حرف بزند اما فراموش نکند همانطور که ما فراموش نکردیم.
از قدیم به ما گفته‌اند، هرچه بکارید، برداشت خواهید کرد. آقای احمدی نژاد امروز هر چه برداشت می‌کنیم حاصل کاشته‌های شماست.
امروز احمدی نژاد از روحانی انتقاد می‌کند بدون اینکه بگوید چه میراثی برای روحانی به جای گذاشته است.
احمدی نژاد دولتی را از سید محمد خاتمی تحویل گرفت که در بسیاری از موارد، ۲ به علاوه ۲ می‌شد ۴ ، یعنی تقریباً همه چیز سرجای خودش بود؛ دولتی که با جهان رابطه خوبی داشت، از نظر اقتصادی مثبت بود و مشکلات اجتماعی در آن در پایین ترین حد ممکن بود.
احمدی نژاد اما دولتی را به روحانی تحویل داد که ۲ به علاوه ۲ در آن معمولا ۴ نمی‌شد. دولتی که هم با جهان مشکل داشت هم از نظر اقتصادی ویران بود و هم مشکلات اجتماعی از در و دیوار کشور بالا می‌رفت.
روحانی وقتی به قدرت رسید مجبور بود ساختمان زلزله زده کشور را ترمیم کند و حتی در بعضی جاها بکوبد و بسازد. روحانی در حال ساختن بود که زلزله‌ای به نام ترامپ آمد و به خانه در حال ترمیم آسیب زد.
امروز جهان با مشکلی به نام ترامپ روبرو است. مردی که به هیچ معاهده‌ای پایبند نیست و آنها را کاغد پاره می‌داند. درست مثل احمدی نژاد که تحریم‌ها را کاغد پاره می‌دانست. اما به قول قدیمی‌ها این کاغد پاره کجا و آن کاغد پاره کجا؟
بله، حال اقتصاد و جامعه امروز ایران خوب نیست. حسن روحانی برخلاف زمانی که برای برجام تلاش می‌کرد، موفق نبوده است و مدیریت این روزها و ماه‌های او با انتقادهای فراوانی روبرو است. انتقادهایی که حتی بوی پشیمانی می‌دهد. حسن روحانی حتماً مرتکب اشتباهاتی شده است و باید هم پاسخگو باشد؛ کسی مدافع خطاها نیست و نباید هم باشد.
تمام این انتقادها اما باری از گناهان احمدی نژاد در به اینجا رسیدن ایران کم نمی‌کند. می‌گویم گناه چون، بسیاری از مشکلات امروز ایران و نسلی که در دوران او جوانی‌اش را سپری کرد میراث احمدی نژاد است.
شاید اگر ما مسیری که در دولت اصلاحات در حال طی کردن بودیم را ادامه می‌دادیم امروز شاهد سیل مشکلات نبودیم. در سال ۸۴ مسیر رفته را برگشتیم و مسیر تازه و البته خلافی را در پیش گرفتیم.
بعد از ۸ سال فهمیدیم که این مسیر به کعبه ختم نخواهد شد و پایان آن ناکجاآباد است. این مسیر را برگشتیم و دوباره راه گذشته را در پیش گرفتیم. جاده‌ای که بعد از ۸ سال دست‌اندازهای بی‌شماری به آن اضافه شده بود و دیگر راه هموار گذشته نبود.
متهم ردیف اول مشکلات امروز کشور محمود احمدی نژاد است و بعد حسن روحانی. نمی‌شود با یک دقیقه فیلم و آستین‌های بالا داده شده کاری کرد که مردم آن ۸ سال را فراموش کنند.
از این آب گل‌آلود، هیچ ماهی برای احمدی نژاد گرفته نخواهد شد چون خود او مسؤول گل‌آلود شدن آب است. مگر می شود ۸ سال، تمام زیربناهای اقتصادی و سیاسی و اجتماعی کشور را منهدم کرد و کشور را به انواع و اقسام قطعنامه های تحریمی تحویل داد و طلبکار هم شد؟! روان شناسان البته می گویند موضوع طلبکاری نیست؛ حس نیاز به دیده شدن است؛ الله اعلم!
عصر ایران؛ مصطفی داننده-