من بیش از پیش به روحانی امیدوار شدم. روحانی خدمت بزرگی به کشور کرد و آن هم انفجار اطلاعات در فضای مجازی بود. قدر این فرآیند بدیع را بدانیم.
بودجه سال ۹۷ نظارتی‌ترین بودجه تاریخ ایران است. این بودجه با ذکر جزییات در توییتر و تلگرام می‌چرخد.
درآمد مالیاتی را افزایش دادند تا دولت بدهکار ملت شود. شفاف سازی کردند تا مردم بدانند چگونه بیت المال اداره می شود.
برخلاف دولتی قبلی بودجه را بموقع تحویل دادند تا فرصت نقد و بررسی آن وجود داشته باشد.
افشاگری‌های زیادی رخ داد. مردم از خیلی اسرار پنهان سوء مدیریت مالی و اداری آگاه شدند.
در طول دهه‌های گذشته خبر بودجه و تصویب آن بسیار بی‌اهمیت بود. اخبار بودجه چنان کلیشه‌ای و حاشیه‌ای بود که هیچ رسانه‌ای بدان حساسیت نداشت.
تصور همگان از بودجه یک برنامه علمی وفنی و دلسوزانه بود که ریال به ریال آن بر طبق اولویت و عقلانیت و اصول علمی و برنامه‌نویسی و نیازهای کشور تدوین می‌شود.
اکنون پرده از همه چیز برافتاده است.
حالیا درون پرده بسی فتنه می رود تا آن زمان که پرده بر افتد چها کنند
بودجه ۹۷ شاید در میان بودجه‌های ۴۰ سال گذشته از همه عقلانی‌تر و علمی‌تر بوده که بااین حال ملت را مات و مبهوت خودش کرده است. تا ببینیم سال‌های گذشته چه دسته‌گل‌هایی به آب داده‌اند. یاد دارم در ده سال پیش برای هر نماینده ۳۰۰ میلیون تومان بودجه تعیین کردند و همان موقع تلویزیون خبر فساد در پارلمان انگلیس را پخش کرد که نمایندگان‌شان هزینه هرس کردن گل‌ها و چمن محوطه خصوصی‌شان را به حساب دولت گذاشته‌اند. وقاحت هم حدی دارد.
همه حیرانند. چرا بودجه‌نویسی تابدین‌حد نابخردانه و خلاف مصالح ملک و ملت است؟ چرا بودجه عقیدتی سیاسی بیشتر از مرزبانی است؟
چرا بودجه خواهران حوزه علمیه از بودجه چند دانشگاه کشور بیشتر است؟ چرا برخی حضرات ردیف بودجه خصوصی دارند؟ چرا بودجه سپاه وبسیج چند برابر بودجه ارتش است؟ چرا موسسات و نهادهای خصوصی ردیف بودجه دارند؟
چرا در همه کشورها و حتی کشورهای عربی اخبار پارلمان از شبکه تلویزیون زنده پخش می‌شود ولی ایران هنوز برروی موج اف ام گزینشی اخبارش پخش می‌شود؟
از کجا معلوم نمایندگان بخوبی بتوانند یا بخواهند از حقوق ملت دفاع کنند؟
اما شفاف‌سازی‌های چند سال اخیر بیشتر از اینها بوده است. هرجا دموکراسی و انتخاب ملت باشد شفاف‌سازی هم بیشتر می‌شود.
از حساب‌های قوه قضاییه و حقوق‌های نجومی و املاک نجومی گرفته تا استخدام ۲۸۰۰ نفر بدون پست سازمانی در شهرداری تهران و اخراج استادان دانشگاه و استخدام بورسیه‌های بی‌کیفیت رانتی با وجود استادان ودارندگان درجه دکتری نامحرم و عنصر بیگانه! و اختلاس‌های نجومی و بسیاری اطلاعات دیگر می‌توان نتیجه گرفت راه فلاح و نجات و پیشرفت ملت در دموکراسی و انتخابات آزاد و رسانه‌های آزاد و شفافیت و گردش آزاد اطلاعات و گفت و شنود است.
راهی که غربی‌ها چند صدسال پیش بدان رسیده‌اند و ما هنوز هم بدان نرسیده‌ایم.
منبع: عصراقتصاد/دکتر محمدطاهر کنعانی