جزئیات درگذشت قهرمان دوچرخه سواری کشورمان را یکی از اعضای بلندپایه کاروان منا برای کاربران خبرآنلاین تشریح کرد.
فاطمه پاقلعه‌نژاد: خبر تلخی بود، خبر رفتن بهمن گلبارنژاد. شوکی بزرگ به کاروان پارالمپیک ایران. از لحظه سانحه تا اتفاق تلخ وداع با بهمن شاید دو ساعتی بیشتر به طول نینجامید. بعد از آن اما مسئولیت مسئولان کاروان تازه شروع می شد. باید خبر را طوری منتشر می کردند که ابتدا خانواده مرحوم در جریان باشند. بعد اطلاع رسانی صورت گیرد. هادی رضایی عضو اردکاروان ایران در ریو که عضو هیات رئیسه فدراسیون و سرمربی موفق تیم ملی والیبال نشسته ایران است،یکی از آنهایی بوده که خبر تلخ این سانحه دردناک را به تهران مخابره کرده است. او در گفت و گو با خبرگزاری خبرآنلاین،یکی از دردناک ترین حوادث تاریخ ورزش ایران را با جزئیات روایت می کند.
رضایی در ابتدا از این حادثه مرگبار می گوید.حادثه ای که بهمن را از ورزش ایران گرفت.او از مسابقات جاده ریو شروع می کند:«در شروع مسابقات صبح،مسابقه پیست آغاز شد و بهمن گلبارنژاد ، رقابت را با سرعتی زیاد آغاز کرد چون می خواست عنوانی بهتر از مسابقات جاده کسب کند. البته او به عنوان تنها نماینده صاحب سهمیه ایران ، در مسابقات پیست هم خوش درخشیده بود و عنوان چهاردهمی در بین نزدیک به 50 نفر ، برای او و ما یک نتیجه قابل قبول بود. »
رضایی درباره سانحه توضیح داد:«با شروع مسابقه ، مسیر به سراشیبی تندی رسید، سرعت بالای دوچرخه برای لحظه ای سبب شد تا تعادلش را از دست بدهد و به سمت فنس های کنار جاده برود و با سرنگونی دوچرخه به شدت با جدول حاشیه مسیر برخورد کند. بلافاصله نیروهای امدادی بالای سر ورزشکار آسیب دیده ما حاضر شدند. تشخیص اولیه شکسته شدن دست آقای گلبارنژاد بود و او با آمبولانس به سمت اولین بیمارستان نزدیک به محل حادثه اعزام شد. درمسیر ، ایشان قدرت تکلم داشته اما به دلیل جراحت و فشار برخورد با جدول کنار خیابان ، خونریزی در ناحیه مغزی ، پشت سر و گردن داشتند و این لخته شدن خون در آن ناحیه باعث قطع شریان در بدن شان شده و سکته قلبی را به همراه داشته است.»
این عضو ارشد فدراسیون جانبازان با اشاره به تلاش تیم پزشکی برای نجات جان قهرمان فقید کشورمان،می گوید:«امدادگران و پزشکان متخصص بیش از 30 دقیقه عملیات احیاء را روی مرحوم انجام دادند اما متاسفانه نتیجه ای در پی نداشت و ما بهمن را از دست دادیم.»
سرمربی تیم ملی والیبال نشسته ایران که پیشتر مسئولیت فنی این فدراسیون را هم برای اعزام به بازی های آسیایی گوانگژو و لندن بر عهده داشته است،درباره این قهرمان تازه درگذشته می گوید:«من مرحوم گلبارنژاد را از سال های دور می شناختم، ایشان بازی های آسیایی گوانگژو برای ما مدال برنز گرفتند. بهمن یک وزنه بردار عالی و یک قهرمان خوب دوچرخه سواری بود که تنها سهمیه پارالمپیک ایران را برای ورود به ریو گرفت. او یکی از جانبازان سرافراز دفاع مقدس بود که یک پایش را در این مسیر از دست داده و با پای مصنوعی ورزش قهرمانی را ادامه می داد. بدون شک او یک نمونه برای ما بود تا نشان دهیم با سختی قطع عضو حتی چطور می توان یک قهرمان بود.»
یکی از سخت ترین مراحل این حادثه تلخ ،اعلام خبر درگذشت مرحوم بوده است .رضایی در این باره می گوید:«همه ماهم در اینجا در شوک بودیم اما بعد از سانحه باید مدیریت می کردیم تا قبل از خانواده مرحوم،کسی از این رخداد تلخ مطلع نباشد. چند ساعتیمسئله را مدیریت کردیم.ابتدا جناب سالک که مسئول فرهنگی ما هستند در تماسی با شیراز ، به همسر مرحوم گفتند که همسرشان دچار سانحه شده است.ساعتی بعد من این خبر تلخ را به پسر مرحوم اطلاع دادم و بعد خبر در قالب بیانیه ای رسمی ، در اختیار مردم قرار گرفت.»
او درباره اقدامات بعدی هم گفت:«به دنبال پیگیری های مربوط به پلیس هستیم. فعلا باید تمام تلاش مان را بکنیم تا پیکر گلبارنژاد را هرچه زودتر به وطنش برگردانیم و او به آغوش خانواده داغدیده اش برگردد. انصافا این حادثه دردناک ، ضربه بزرگی به روحیه کاروان خورده است. فردا تیم والیبال نشسته در فینال بازی دارد. این یاس را در چشمان تیم فوتبال 5 نفره ایران هم می شد دید.الان به سرعت پیگیر شرایط بازگشت پیکر مرحوم به ایران هستیم. می دانیم که در طول اختتامیه ، مراسم را با سکوت اجرا می کنند. امیدواریم این پروسه هرچه سریعتر انجام شود. »
رضایی در پایان گفت:«ما منتظریم این اقدامات انجام شود و می دانیم شما رسانه های محترم هم در کنار ما تلاش خواهید کرد تا با نوشتن درباره زحمات یک سرباز قهرمان که در راه میهنش جانش را فدا کرده ، با بالاترین اجر به خاک سپرده شود و حقی از او و خانواده اش پایمال نشود. من نمی دانم که بر اساس قوانین می توانیم او را شهید صدا کنیم یا نه اما او مثل یک سرباز در راه کشورش از بین ما پرکشیده و امید دارم همه ما از مقامات عزیز کشورمان تا شما رسانه ها و مردم،مسیری را در سر داشته باشیم که حقی از خانواده او ضایع نشود.»