اکبر مقدسی // ماه گذشته درفضای رسانه ای و مجازی استان و کشور جنجالی مبنی بر احداث پتروشیمی در میانکاله بهشهر راه افتاد که متاسفانه دستورات شتابزده مسئولین از جمله ریاست محترم جمهور را هم در پی داشته است. پس از آن فضا سنگین شد بطوریکه کسی جرات دفاع از پتروشیمی و ضرورت آن را نداشت. این روزها خبردیگر در رسانه ها منتشر شد که با پیشنهاد سازمان محیط زیست به کمسیون زیربنایی صنعت و محیط زیست قرار است انتقال پتروشیمی امیرآباد به استان سمنان شهرستان دامغان مورد رسیدگی قرار گیرد. بنابراین نکاتی در همین خصوص به ذهن نگارنده آمده که خواندنش توصیه می شود:
۱- مساحت محدوده خشکی شبه جزیره میانکاله که به منطقه حفاظت شده معروف است حدود ۲۴ هزار هکتار و محدوده آبی و خلیج میانکاله هم ۴۵ هزار هکتار میباشد. قطعا پتروشیمی امیر آباد نه تنها در این محدوده نیست بلکه حدود ۵ کیلومتر هوایی با این محدوده فاصله دارد. همچنین سازمان حفاظت محیط زیست همواره مانع دخل و تصرف انسان در دهها هزار هکتار از مناطق بکر و طبیعی مازندران که تحت عناوین مناطق حفاظت شده، پارک ملی و… قرار دارند، می باشد.
۲- عیسی کلانتری رئیس سازمان محیط زیست اخیرا در مصاحبه ای گفت در سال ۹۸ سازمان محیط زیست با هماهنگی وزارتخانه نفت و صنایع اعلام کرد که هیچ پالایشگاه و پتروشیمی و کارخانه فولادی نباید در نواحی مرکزی فلات ایران ساخته شود و این صنایع باید کنار سواحل دریا یا آب‌های مرزی مستقر شوند؛ بنابراین استقرار پتروشیمی میانکاله کنار دریای مازندران از نظر قانون مشکلی نداشته است و می‌تواند آب مورد نیاز خود را طبق ضوابط ابلاغی از دریا برداشته و شیرین کند و مورد استفاده قرار دهد.
۳- البته نگرانیهای مردم از مسائل زیست محیطی و از دست دادن زیست بوم خود به بهانه توسعه مورد احترام است. و موضوعات محیط زیستی نه تنها مربوط به بومیان آن منطقه نمی شود بلکه حق کل مردم جهان است تا واکنش نشان دهند. توسعه هر منطقه در شرایطی پایدار خواهد بود که به سایر عوامل طبیعی منطقه آسیبی وارد نشود. و این وظیفه سازمان حفاظت محیط زیست کشور است تا در شرایط آرام و به دور از احساسات بتواند تصمیم گیری کند.
۴- آنچه در این مورد عجیب است هجمه هایی از خارج استان و همراهی ناشیانه فضای مجازی و نخبگان استان بوده است. این همه صنایع بزرگ و کوچک در سراسر کشور و دنیا قارچ گونه رشد می کنند، فعالان محیط زیست کجایند؟ چرا فقط پالایشگاه،پتروشیمی، فرودگاه، بندر،راه آهن، مترو، آزادراه و… در این استان برای فعالان زیست محیطی مهم است. مگر مردم و رسانه های استان بارها از عدم توسعه استان گله مند نبودند؟ مگر عدم پیشرفت مازندران را با سایر شهرها و کشورها مقایسه نمی کنیم؟ چرا با چند هجمه فضای مجازی جوگیر شده و از استقرار صنایع بزرگ و تاثیرگذار در چارچوب استانداردهای زیست محیطی دفاع نمی کنیم؟
۵- با احداث پتروشیمی با استاندارد زیست محیطی در شرق مازندران می توان سالانه بیش از یک میلیارد دلار درآمد حاصل نمود و همچنین صدها شغل مستقیم و هزاران شغل غیر مستقیم و نیز رونق اقتصادی منطقه را در پی خواهد داشت. نگذاریم پتروشیمی از مازندران برود. اگر حفاظت از محیط زیست واجب است، تامین اشتغال، معیشت، غذا، حفظ آبروی جوان بیکار اوجب واجبات است.
اگر بررسی شود، بسیاری از افرادیکه ژست روشنفکری می گیرند و در فضای مجازی مخالف استقرار صنایع در شمال کشور هستند، شاغل با درآمد مناسب بوده ونگران ازدست دادن مکانهای تفریحی خودشان در مازندران هستند. آیا حاضرند به نشانه اعتراض از آلودگی همان کارخانه ای که در آن مشغول هستند دست از کار بکشند و استعفا دهند تا یک جوان بیکار جایش کارکند؟! یا دست از کار دولتی خود بردارند؟ چرا که بخش عمده منابع درآمدی دولت از فروش همان نفت و فراروده نفتی تامین می شود که آلوده کننده محیط زیست است.